We verwelkomen Online Jaartraining deelnemer Inge Schonewille als gastcolumnist bij de I AM Academy! Onderstaand is haar eerste blog.

De tijd dat ik mij verschool achter mijn moeder’s rokken is voorbij. Ook al kan ik nog goed voelen hoe dat was en waarom ik dat deed. Ik herinner mij een voorval van toen ik een jaar of drie, vier was.

Ik liep met mijn moeder over een drukke markt en pakte de hand van mijn moeder vast (tenminste: dat dacht ik). Toen ik naar haar opkeek en tot mijn grote schrik in de ogen van een wildvreemde man staarde, trok ik mijn hand pijlsnel los. Mijn moeder moest toen heel hard lachen en vond het blijkbaar een grappige situatie, terwijl ik verlegen wegdook.

Dat gevoel wat ik toen had: verloren, onveilig, geschrokken. Allemaal emoties waar ik mij helemaal niet bewust van was, maar wel ervoer.

Nu, 45 jaar later, herinner ik mij dit. Pas nu begrijp ik heel goed hoe het gedrag van een volwassene grote invloed heeft op een kind. En dan denk ik aan mijn dochter Guusje van nu 7 jaar en hoe de wereld er door haar ogen mogelijk uitziet. Als ze net zo openstaat in het leven als haar moeder toen, dan voelt ze ook veel emoties van anderen om haar heen, waar ze zich soms geen raad mee weet. Het glashelder aanvoelen als er iets niet klopt, alleen nog niet wetende hoe je daar als kind mee om kunt gaan, is een van de uitdagingen in de wereld van een kind. En ik ben van mening dat dit heldere voelen voor elk kind geldt, alleen snel bedekt wordt met allemaal ‘jasjes’ die de Waarheid als het ware even verstoppen.

Met al mijn kennis weet ik soms ook gewoon echt niet hoe en waarom sommige dingen lopen zoals ze lopen. En ik weet het ook niet uit te leggen aan een kind, dat graag wil spelen en zich alleen maar vrij kán voelen, omdat dat nu eenmaal de ware natuurlijke aard is van een kind, wat zij zo mooi spiegelen aan ons, volwassenen. Daarom ben ik heel blij en dankbaar met de tools die ik leer bij de I AM Academy.

Deze tools laten mij keer op keer Wonderen ervaren. Omdat als ‘ik’ – Inge – de situatie overgeef aan iets groters dan wat ik zelf kan bedenken, er zich absoluut een andere energie toont. En dan erken ik dat ‘ik’ niet weet, hoe ik het op kan lossen. Omdat de oplossing niet uit de laag van het denken kan komen. Maar uit de laag waar de Liefde onveranderlijk altijd aanwezig is. En dan herinner ik mij dat kleine meisje, dat zo lang heeft gezocht naar de Waarheid. En steeds dacht dat ze het gevonden had en toen ze het aankeek, bleek dat het toch een vreemde was die ze in de ogen staarde. Dat kleine meisje, dat ik nu zelf bij de hand neem en waartegen ik zeg: “Kom maar, hier ben je veilig, hier is het rustig en hier is het vredig”, dat kleine meisje loopt moedig door het leven, hand in hand met haar Hoger Zelf, die altijd de weg weet en altijd liefdevol aanwezig is. Welke hand ik ook pak: het is altijd de goede. Omdat ik weet, voel en erken dat wij allen één zijn.

Wat is dat een fantastisch gevoel. En wat ben ik dankbaar dat ik hier op aarde ben en voel dat ik, waar ik ook ga of sta, altijd geleid wordt door de hand van mijn Goddelijk Zelf.

En dan pak ik de hand van mijn dochter vast en kijk ik haar aan en zeg: “Wat er ook gebeurt, wij blijven altijd verbonden met elkaar en we zullen altijd, nooit niet, verbonden zijn met de Liefde. Omdat wij Liefde Zijn!

Dank U, I AM, en zo IS het.

Inge