Carolina Mout is zangeres, actrice & voice over en volgde Jaartraining 1 én 2. We interviewden haar over haar ‘I AM’ ervaringen.

Carolina vertelt: ‘Ik heb Marjolijn een aantal jaar geleden ontmoet via Facebook. We kenden elkaar niet, maar toch reageerde ze op een bericht van mij dat ik postte toen ik ‘de toestand in de wereld’ somber inzag. We raakten via de chat met elkaar in gesprek. Marjolijn nam helemaal de tijd voor mij om te kijken naar wat er aan de hand was en ze gaf mij meteen een inzicht. Ik vond het heel bijzonder dat ze me meteen wilde helpen en geïnteresseerd was. En tegelijk kwam er een wantrouwend stemmetje in me op: ‘Oh, dit is natuurlijk een verkooptruc’. En toen, op een gegeven moment, zei ze: ‘We zijn toch soulsisters…’. Toen was ik meteen verkocht.

Ik meldde me aan voor een kennismakingsworkshop. Ik weet nog goed dat ik in die periode heel weinig werk had. Er was echt sprake van ‘schaarste’. En dat had al zolang geduurd, dat het helemaal in mijn systeem was gaan zitten; heel naar. Het was me altijd wel gelukt om ‘net genoeg’ te hebben, maar dat ‘net genoeg’ ging me ook benauwen. En ik weet nog dat ik tijdens de lunchpauze van de workshop dacht: ‘Ik ga mijn telefoon aanzetten’. Ik had door de workshop meteen al een andere energie; ik was nieuwsgierig naar wat voor goed nieuws er op mijn pad zou komen. En wat bleek: ik had meteen een klus! Toen dacht ik: ‘Zie je, het werkt!’. Dat is wat me zo aanspreekt aan I AM: het is praktisch. Wat Marjolijn ‘Street Smart Spirituality’ noemt.

Ik zat nog wel te sputteren hoor, tijdens de workshop, want ik dacht: ‘Ja maar… wordt het dan niet saai, al die harmonie?’. Ik heb heel veel dingen op dit gebied gedaan – er zijn vele wegen die naar Rome leiden – en ik herkende veel. Maar ik had vooral behoefte aan dat het in de trechter kwam, dat het bij elkaar zou komen en dat ik er ook ‘on a day to day basis’ echt praktisch mee aan de gang zou kunnen. En dat kan, dat vond ik bij I AM; ik kan elk moment van de dag over elk onderwerp eigenlijk een prayer pakken.

Wat voor mij denk ik het meest belangrijk is, is dat ik niet meer om de hete brij heen draai. Dus dat gevoel van verantwoordelijk zijn voor je eigen leven en je eigen leven creëren, dat concept kende ik wel, maar op de een of andere manier lukte het me niet om dat toe te passen. Of ik was het een beetje kwijt, denk ik. Ik had het gevoel dat ik de regie over mijn leven een beetje kwijt was. Nu merk ik weer dat ik aan het stuur sta. Dat ik, – ja, ik durf het bijna niet hardop te zeggen – dat ik het zélf mag bepalen. En dat is best een grote stap voor mij, als kleindochter van een dominee. Haha! God is altijd in mijn leven geweest. Ik heb er ook nooit aversie tegen gehad. Alleen heb ik nu mijn éigen God heb gecreëerd. Degene die bij mij past. En dat voelt heel goed.

Terugkijkend op de afgelopen twee trainingsjaren, is er heel veel gebeurd. Er is weer magie in mijn leven; zo voelt het. Ik heb vertrouwen. Dat is heel erg belangrijk. Vertrouwen in mezelf, maar ook in wat het leven mij te bieden heeft. Ik zeg weer ‘ja’ tegen het leven, tegen vreugde en tegen voorspoed. En tegen alle dingen waar ik naar verlang. Dat was ik kwijt. Terwijl ik me herinner dat ik vroeger iets had van: ‘We gaan de wereld veroveren!’. Maar ik was steeds meer dichtgeslibd. Echt alsof ik een virus in mijn systeem had van negativiteit. Ik was de hoop een beetje kwijt, omdat ik een aantal dingen heb meegemaakt die me erg teleurgesteld hebben. Daardoor ging ik steeds meer denken vanuit: ‘Het zal wel weer niet’, of ‘het kan niet’. Dat. Die vicieuze cirkel heb ik doorbroken.

Niet dat het me nou elke dag allemaal precies lukt zoals ik graag zou willen, maar ik heb wél het gevoel dat ik er zélf iets aan kan doen. Ik was steeds meer gaan leunen op de buitenwereld, waarmee er ook allemaal shit binnenkwam die niet van mij was. Ik had mezelf enorm verloren in anderen, in situaties en in mensen. Omdat ik me niet veilig voelde, verplaatste ik me steeds meer in: ‘Wat wil de ander? Hoe ziet de ander het graag?’, onder het motto: ‘Als ik dan daarvoor zorg, ben ik veilig’. En dat is natuurlijk precies de omgekeerde weg. Ik heb zoveel energie gelekt, geen wonder dat ik moe was.

Ik heb weer veiligheid gecreëerd. Of ik ben weer teruggekeerd naar de bron in mezelf. Het is een onuitputtelijke bron. Dus ik heb het gevoel dat er weer heel veel leuk leven op mij te wachten ligt. Zoiets.

Ik blijf kalmer; ga niet meer zoveel ‘in’ de emotie, het drama, nu ik beter snap hoe dat energetisch werkt. Ik denk dat ik rustiger ben geworden en ook weer een soort lol heb teruggevonden die ik een beetje kwijt was. Dat merk ik met mijn man: we lachen ontzettend veel en dat vind ik heel belangrijk. En ook met mijn kinderen; die noemden mij vroeger altijd ‘stresskip’. Dat wás ik ook; alles was een ‘ding’. Ik had gewoon de controle niet meer. Dat is veel beter geworden. Met mijn dochter heb ik het wel eens over I AM en zij merkt echt wel dat het werkt. Ze moet er ook wel een beetje om gniffelen, om al die gebeden. Ze gaat me dan voor de lol napraten. Dan denk ik: ‘Nou, die heb je dan ook meteen binnen’, haha!

Ik heb nog een leuk voorbeeld. Ik ging naar Freezlab. Daar ga je vier minuten in een cabine van -110 ºC; een waanzinnige boost voor je hele systeem. Toen ik de eerste keer binnenkwam, namen ze mijn bloeddruk op en die bleek een beetje hoog. Ik had geen idee. Ze zeiden: ‘Als je bloeddruk hoog is, dan mag je niet naar binnen’. Ik ben toen echt meteen gaan ‘prayeren’, om mijn bloeddruk naar beneden te krijgen. Ik gaf mijn bloeddruk het bevel om te zakken en dit werkte dus! Die man was stomverbaasd. Na twee keer meten was het wél goed. Yes! Het gaf me – hoe klein ook – het gevoel dat ik het zelf in de hand had. Beetje gek voorbeeld misschien, maar wel grappig.

Toen ik begon met de jaartraining, dacht ik: ‘Waarom kan ik geen dankbaarheid voelen? Ik weet dat het er wel is, maar ik kan er geen contact mee maken’. Marjolijn zei toen: ‘Begin het gewoon te zeggen: ik ben dankbaar, ik ben dankbaar, ik ben dankbaar. Ik geef mijn ware erkenning en mijn dankbaarheid aan de I AM’. Dat ben ik gaan doen en ik merkte dat het werkte. Een heel groot verschil, want daardoor kan je ook ‘ontvangen’ en dan gaat de deur open naar het goede. Vroeger liep ik veel meer te klagen en te tieren. Ik denkt dat mijn omgeving dát wel merkt: ik ben gewoon een prettiger mens geworden in de omgang. Hoop ik. Haha!

Wat ik heel belangrijk vind, is dat ik weer liefde voor mezelf voel. Dat is eigenlijk het allerbelangrijkst. En dat ik ook in staat ben om mezelf te vergeven. Dat is naar mijn idee de sleutel tot een ontspannen leven.

Ik zou I AM zeker aanraden, aan iedereen. Niet iedereen zal ervoor openstaan, maar mensen die het resultaat zien in mij, worden wel nieuwsgierig. Het is niet de makkelijkste weg, maar voor mijn gevoel wel de énige weg, omdat dit echt tot resultaat leidt. De wereld zou een andere wereld zijn, als we dit allemaal zouden doen. We dragen zoveel ballast met ons mee. Met onze apparaten zijn we altijd bezig met updaten, deleten en virusvrij houden. Ik denk als we dat op onszelf toepassen, door te ‘I AM-en’, dat het leven er wezenlijk anders uitziet.’